مصاحبه با مسعود پور اُسکویی، پیشکسوت گزارشگری و گویندگی ورزشی

مسعود پور اسکویی در تاریخ 23/3/1318 متولد شد. وی که فارق التحصیل رشتۀ مدیریت بود، از سال 1345 فعالیت خود را در حوزۀ رسانه و گویندگی اخبار تلویزیون و رادیو آغاز کرد و به استخدام تلویزیون ملی ایران درآمد. وی همچنین اولین گویندۀ تلویزیون شیراز است که از سال 1348 تا 1350 در تلویزیون شیراز به فعالیت گویندگی خود ادامه داد. وی همچنین از سال 68 به فعالیت در حوزۀ گویندگی رادیو پرداخت و در ابتدا کار خود را با رادیو ایران شروع کرد،  پس از آن رادیو تهران، رادیو جوان و در آخر هم رادیو ورزش...

بهتر است ادامۀ مصاحبه را از زبان خود ایشان بخوانید.

من از دوران دبیرستان، بدلیل فراهم بودن امکانات ورزشی خوب در آنجا (دبیرستان البرز) به فعالیت در حوزۀ والیبال، بسکتبال و فوتبال پرداختم؛ اما رشتۀ اصلی من والیبال بوده و هست.

تقریبا 15 سال داشتم که احساس کردم صدای خوبی دارم و در مدرسه برخلاف بقیۀ همکلاسیهایم که به انشا خواندن علاقه ای نداشتند، من علاقۀ شدیدی به اینکار داشتم. انشا می خواندم، از روی کتاب فارسی می خواندم، برای بچه ها ادای گوینده ها را در می آوردم؛ حتی در خانه هم برای خانواده روزنامه می خواندم. همان زمان بود که به کلاس فن بیان هنرهای دراماتیک رفتم. بعد از آن در سال 1343 کارمند بانک شدم و دو سال در بانک مشغول به کار بودم. جالب است بدانید که در آنجا هم برای همکارانم روزنامه می خواندم. تا اینکه در سال 1345 که تلویزیون ملی ایران فعالیت خودش را آغاز کرد و برای حوزه های مختلف گوینده جذب کردند، فقط مانده بود یک گوینده آن هم برای اخبار سیاسی که از بین حدود سیصد نفر من را انتخاب کردند. یادم می آید یک خانمِ ماشین نویس بود که بعد از پذیرفته شدنِ من اعتراف کرد که: "همان روزی که برای تست صدا آمده بودی، وقتی که از اتاق تست صدا رفتید، همگی خواستیم که شما انتخاب شوید".بعدها، پس از بازی های آسیایی در تهران، به آلمان رفتم، در انستیتو "گوته" ی آلمان زبان آلمانی خواندم و در شبکۀ ZDF دورۀ تهیه کنندگیِ برنامه های ورزشیِ تلویزیونی را گذراندم.

ممنون. بله چرا که نه، به شرطی که بدنبال ثروت اندوزی نباشید؛ زیرا آن طور که فکرش را بکنید پول ساز نیست.

به اعتقاد من، هر کس در هر جایگاهی که هست باید به کارش عشق بورزد؛ اگر عشق ورزید، دگر فرقی نمی کند که به چه کاری مشغول است، مهم این است که قطعا موفق خواهد شد.

نکتۀ بسیار مهم بعدی در رابطه با حرفۀ گزارشگری و گویندگی این است که یک گزارشگر باید روی رویدادهایی که گویندگی اش را بر عهده دارد تعصب داشته باشد؛ زیرا در غیر اینصورت هرگز نمی تواند احساسات و هیجانات مسابقه را آن طور که باید و شاید به مخاطب منتقل کند و او را تحت تأثیر قرار دهد. این امر به خصوص زمانی با اهمیت تر می شود که شما یک گزارشگر رادیویی باشید؛ آن موقع است که باید از چنان تبحری برخوردار باشید که بتوانید با کلمات، لحن صدا و توصیفات خود، حسِ بودن در محل رویداد و لمسُ آن از نزدیک را به مخاطب القا کنید. 

دانش فنی گویندگان و خبرنگاران جوان با هم نسلی های ما خیلی فرق دارد؛ امکانات و شرایط هم فرق کرده است. در زمانی که من گویندگی و گزارشگری را آغاز کردم، امکانات بسیار کمی وجود داشت؛ موبایل و اینترنت که نداشتیم، تلویزیون هم که فقط در بعضی از منازل مورد استفاده قرار می گرفت و پر مخاطب ترین رسانه های آن زمان رادیو و روزنامه بودند. بنابراین دسترسی به اطلاعات و خبرهای مختلف در سراسر دنیا کار آسانی نبود. اما امروزه شما به راحتی می توانید به طور آنلاین در جریان رویدادها و وقایع مختلف در همه جای دنیا قرار بگیرید و این موضوع باعث می شود که کار خبرنگاران دشوارتر از گذشته شود؛ خبرنگاری که امروز می خواهد در کارش موفق باشد باید بتواند اطلاعات خود را همیشه به روز نگه دارد؛ با نرم افزارها و سخت افزارهای مرتبط به حرفه اش آشنا باشد و مهمتر از همه اینکه حداقل به زبان خارجی تسلط داشته باشد.

نکتۀ دیگر این که الان شرایط به گونه ایست که به محض انجام کوچکترین اشتباهی، آن موضوع سریعا در تمامی رسانه ها منتشر می شود و همه مطلع خواهند شد؛ و این موضوع می تواند برای ادامۀ فعالیت حرفه ایِ آن گزارشگر و یا خبرنگار بسیار مخرب و آسیب رسان باشد.

خیر، من کارم را دوست دارم و به آن عشق می ورزم؛ با اینکه هر از گاهی در شرایطی قرار گرفته ام که به چیزی که می خواستم نرسیدم، اما این طور نبوده که دلسرد شده باشم.

من همیشه می گویم که شغل ما، شغل اشک ها و لبخندهاست. با هر پیروزی می خندیم و خوشحال می شویم و با شکست ها ناراحت می شویم و اشک میریزیم. شیرین ترین خاطرِ من از بازی تیم ملی مان با استرالیاست؛ هفت دقیقۀ آخر به قدری هیجان زده شده بودم که دیگر نتوانستم ادامه دهم و ادامۀ گزارش را به آقای ارمنده سپردم. بعد از پیروزی هم به سبزه میدان رفتیم ( آن موقع من در رادیو تهران مشغول به فعالیت بودم) و در کنار مردم عزیزمان به شادی پرداختیم.

مهمترین درخواست من از مسئولین این است که نیروهای جوان را تحت آموزش قرار دهند و آنها را حتما وادار به گذراندن دوره های آموزشیِ تخصصی کنند. من خودم در آن زمان به مدت سه سال در حین کار تحت آموزش قرار گرفتم و به کلاس های ادبیات فارسی، زبان انگلیسی و زبان فرانسه رفتم و جزئیات کار را در کلاس ها آموختم. به نظر من، امروزه گذراندنِ چنین دوره هایی و داشتنِ تحصیلات عالی علاوه بر تجربه باید جزو شاخص های شایستگی برای پرداختن به این حرفه به شمار آید.

حرف آخر من خطاب به جوانان است. خواهش می کنم که به کارشان عشق بورزند و اگر انگیزه و علاقۀ لازم برای انجام اینکار را ندارند به دنبال این حرفه نروند.

ممنون از شما